کتاب خاطرات ملکه ثریا اثر کاظم مطلق

درباره کتاب

«تاریخ» فقط نقل روایت‌ها نیست، گاه بیشتر جنگ روایت‌هاست.

«تاریخ پهلوی» بخش مهمی از تاریخ مدرن‌ ایران را دربرمی‌گیرد. به لحاظ زمان‌ حضور و حاکمیت پهلوی‌ها در بعد از نهضت مشروطه‌خواهی، آنها کوشیده‌اند تا آنجا که ممکن است در نقش دیکتاتورهای خوب ظاهر شوند. ولی از این امر غافل بوده‌اند که به هر حال دیکتاتور، دیکتاتور است.

این سری کتاب‌های به قلم و یا از زبان کسانی تراوش شده‌ که خود بخشی از شاخ و برگ تنه‌ی درخت دیکتاتوری یا خود آن تنه‌ بوده‌اند. که سخنانشان بسیار قابل تأمل است.

بخشی از کتاب را باهم بخوانیم:

محاکمه‌ی مصدق از تاریخ هفتم سپتامبر آغاز شد و سرانجام پس از چهارماه دادگاه او را به اعدام محکوم کرد. از این نظر که من اصولاً با اعدام مخالفم از شاه پرسیدم: «این حکم را اجرا خواهید کرد؟»

شاه جواب داد: «نه من از مصدق نفرت ندارم. احتمالاً اگر او نبود، هنوز هم نفت ما دست بیگانگان بود. به علاوه صلاح نیست از او یک شهید بسازیم.» بنابراین شاه حکم اعدام مصدق را به سه سال حبس تنزل داد. آن پیرمرد مدت محکومیتش را در یک بیمارستان به سر برد و بعد به او اجازه داده شد که به ملکش در احمدآباد، نزدیکی تهران برگردد. در آنجا نیز زیر نظر پلیس زندگی می‌کرد و گرچه بیش از هشتاد سال از سنش می‌گذشت، اما با تمامی قلب و وجود یک یاغی به تمام معنی باقیمانده بود!