ایچی‌ گو ایچی‌ یه مفهومی است ژاپنی که شاید نتوان آن را دقیق معنا کرد یا معادلی برای آن به دست آورد. اما نزدیک‌ترین معنا به آن، یکبار ملاقات است. آنچه که ما، همین لحظه و فقط یک فرصت، می‌دانیم. ما می‌دانیم که تنها یکبار فرصت زندگی کردن‌ داریم و بنابراین، فقط یکبار می‌توانیم لحظات خاص مختلف را تجربه کنیم.

🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿🧿

بودا از شاگردش پرسید: «اگه کسی مشغول قدم‌زدن در جنگل باشه و تیری بهِش بخوره، این تیرخوردن درد داره؟»

شاگرد جواب داد: «معلومه که درد داره.»

بودا در ادامه پرسید: «و اگر تیر دوم به این شخص بخوره، براش دردناک‌تر نیست؟»

شاگرد جواب داد: «البته، خیلی دردناک‌تر از تیر اول.»

بودا نتیجه‌گیری کرد: «تیر اول همون اتفاق‌های بدی هستن که برامون می‌افتن و ما نمی‌تونیم ازشون جلوگیری کنیم. همون اتفاق‌هایی که هیچ کنترلی بر اونها نداریم. ولی کسی که تیر دوم رو پرتاب می‌کنه خودمون هستیم و به خودمون آسیب می‌رسونیم.»

تیر دوم چیزی است که در عصر نوین نام آن را فرااحساس گذاشته‌اند. فرااحساس عبارت است از احساسمان درباره‌ی آنچه احساس کرده‌ایم.

اگر اتفاق بدی برایمان بیفتد حتماً احساس درد خواهیم کرد ولی بعد از ضربه‌ی ناخوشایند اولیه، با در فکر فرورفتن درباره‌ی اتفاق پیش‌آمده، به آن ضربه واکنش نشان می‌دهیم. وقتی فکرکردن به مشکل رخ‌داده را شروع و به این ترتیب درد ضربه‌ی اولیه را بیشتر می‌کنیم، تنها نتیجه‌ای که به آن می‌رسیم ایجاد درد و رنج بیشتر است. این همان تیر دوم است.

برای محافظت از خود در برابر تیرهای اول هیچ راهی وجود ندارد، زیرا زندگی یک ماجراجویی پر از خطرهای مداوم است، ولی چیزی که می‌توانیم از آن اجتناب کنیم پرتاب تیرهای دوم به‌سمت خودمان است. تیرهای دوم همان نگرانی و اضطراب ناشی از فکرکردن به تیر اول هستند.

بودا این مطلب را با معروف‌ترین جمله‌اش جمع‌بندی کرده است:

«درد اجتناب‌ناپذیر و رنج‌کشیدن‌ اختیاری است.»