اشک هایی که در سکوت جاری شدند اثر کالین هوور

بخشی از کتاب را باهم بخوانیم:

مسئله این است که من هم حس می‌کنم تسلیم شدم. حس می‌کنم هردویمان از این زندگی دست کشیدیم و ممکن است هیچ برگشتی وجود نداشته باشد. می‌دانم که می‌توانم با بخشیدن او و گفتن‌ اینکه بیشتر تلاش می‌کنم، می‌توانم این رابطه را دوباره ترمیم کنم. اما بخشی از وجودم نمی‌داند که این انتخاب درستی است یا نه؟

چرا باید برای چیزی که احتمالاً هیچوقت بهتر نمی‌شود مبارزه کرد؟ یک زن و شوهر تا کی می‌توانند به گذشته‌ای بچسبند که هر دو دوستش دارند و ترجیح می‌دهند تا حالشان را توجیه کنند، در حالی که هیچکدامشان خوشحال نیستند.

شکی ندارم که من و گراهام برای هم عالی و بی‌نقص بودیم. اما چون قبلاً برای هم عالی و بی‌نقص بودیم به این معنی نیست که الان هم اینطور باشیم. ما خیلی از آن روزهامون دور هستیم.